Page 17 - krant week 40
P. 17
17 17
TIJDENS DE REPETITIE
Ruben Gielis speelt euphonium bij Fanfare St. Lambertus in Lith (Noord-Brabant).
Rond het 100-jarig bestaan van de fanfare schreef hij een verhalenreeks over een
dorpsfanfare en meer specifiek over één repetitie, en binnen die repetitie vrijwel
ook alleen maar over één muziekstuk. Het is een fictief verhaal in veertien del-
en. In ieder deel is een andere muzikant aan het woord en worden zijn/haar er-
varingen van wat tijdens de repetitie en in zijn/haar hoofd gebeurt met de lezer
gedeeld. Doel van de reeks is om de sociale, culturele en geestelijke aspecten van
het met elkaar muziek maken op de voorgrond te plaatsen.
Deel 2: De baritonist.
De baritonist (2/14)
Hoor eens hoe de trompettist de melodielijn speelt van Bist Du Bei Mir. geregeld, vooral met de botenfamilie. Ik denk dat hij nooit heeft
Deze vrouw speelt vrij en vol vertrouwen. Dat heb ik (48 jaar) nooit kunnen accepteren dat een vrouw voorzitter was, en hij daarom zoveel
gekund. Altijd wringt het wel ergens als ik blaas, of begin ik plots te ruzies met de bassist heeft uitgevochten. Al zijn kinderen moesten bij
verkrampen. Het is niet alleen haar manier van spelen. Deze vrouw, de fanfare, en het liefst zoveel mogelijk op het enige echte fanfare
die een maand geleden vanuit de stad bij ons orkest terechtkwam, instrument: de bugel. Hij eiste dat we iedere dag thuis oefenden, en
haar energie, haar schoonheid, ze brengt mijn hoofd op hol. Ik kan geen enkele repetitie of optreden mocht worden gemist, ook niet als
niet anders dan, recht door het orkest heen, naar haar kijken, al vier we de hele nacht in de bakkerij hadden moeten meewerken en we dus
weken lang. Dat is lekker safe, want door de afstand valt mijn gestaar nauwelijks drie uur hadden kunnen slapen.
niet op. Maar wordt het niet de hoogste tijd om die veiligheid los te
laten? Wat vrouwen met me doen, hebben mannen nooit voor elkaar Misschien moet ik beter naar mijn achttienjarige zoon leren kijken,
gekregen, zelfs niet mijn echtgenoot. Ik moet daar eindelijk eerlijk hier twee rijen voor mij op de altsaxofoon. Hij negeerde destijds
over worden, richting mijzelf en mijn omgeving. stoïcijns het dwingende advies van zijn opa om voor de bugel te
kiezen. In alles is hij vrijer dan ik. Hij blaast op zijn instrument met
In al die jaren dat ik hier mee blaas, kijk ik met jaloerse blik naar die een ontspanning die ik nooit heb mogen ervaren. Het mooiste is nog
andere belangrijke fanfare familie: die van de bassist, bugelist en sop- hoe hij beargumenteert waarom hij nooit oefent thuis, iets wat hij
raansaxofonist. Met hun vaak heeft moeten doen
botenbedrijf hebben zij richting zijn opa: muziek
overal contacten. Het zijn maken heeft pas zin en is
mensen van de wereld. pas leuk als je het samen
De bassist is nu wat meer doet. Zo sterk, mijn zoon.
timide, maar is altijd een Inderdaad ja, hij is mijn
vrijgevochten vrouw ge- zoon. Dus als hij zo goed
weest. In haar periode voor zichzelf en zijn
als voorzitter heb ik erg keuzes kan opkomen,
tegen haar opgekeken. dan moet ik dat toch ook
Een vrouwelijke voorzit- kunnen?
ter, dat was uniek in het
dorp. Als ik in de boten- Misschien heb ik al meer
familie was opgegroeid stappen gezet dan ik
was ik al lang en breed denk. Vorig jaar overleed
uit de kast geweest. mijn moeder en twee
maanden daarna mijn
Hoe anders is mijn vader. Wat ik al weken
familie. Dat zijn ook doe, naar een vrouw
ondernemers, maar staren, had ik tot vorig
ondernemers voor en in jaar niet eens één keer
het dorp. Iedereen kent ons, de bakkersfamilie. De wereld van mijn durven doen, bang als ik was dat mijn vader en andere mensen in
vader was niet groter dan de bakkerij en de fanfare. Het leek of zijn het dorp zouden denken dat ik lesbisch was. Vorig jaar voelde ik de
enige levensdoel was die twee dingen voor de eeuwigheid te laten spanning tijdens het blazen van Bist Du Bei Mir. Zou het muzikale
bestaan. Hij vocht een verbeten strijd met de andere dorpsbakker, die eerbetoon aan mijn vader wel naar behoren worden gespeeld, zouden
hij uiteindelijk won. Dolblij was hij toen mijn broer en ik het bedrijf de andere onderdelen van zijn uitvaart wel volgens zijn draaiboek
overnamen: mijn broer als bakker, ik als gezicht van de winkel. Het verlopen? Nu merk ik dat ik meer lucht heb tijdens het blazen van
bedrijf was weer gered voor een generatie. Iedereen kent mij, ik ken dit stuk. Ik heb meer ademsteun en een vollere klank. Eindelijk even
iedereen. Natuurlijk geniet ik van die rol, ik houd erg van het contact ontspanning. Dat zalige gevoel hebben mijn zoon en de trompettist
met mensen. Maar het voelt ook als een keurslijf, ontworpen door dus altijd bij het muziek maken. Wat een weelde, wat een vrijheid.
mijn vader. Als mensen mij zien, zien ze mijn vader. En dat beperkt
me. Ik kijk naar de trompettist, voor het eerst niet stiekem, maar
indringender. Als ik weer naar mijn partij kijk, zie ik in mijn ooghoek dat
Het knelde ook vaak binnen de fanfare. Mijn vader deed alles voor ze mijn blik beantwoordt. Ik kijk opnieuw naar haar, en kan nauwelijks
de fanfare, maar in al zijn fanatisme en conservatisme botste het geloven wat ik zie: ze geeft me een knipoog.