Page 17 - krant week 40
P. 17

17 17




         TIJDENS DE REPETITIE



          Ruben Gielis speelt euphonium bij Fanfare St. Lambertus in Lith (Noord-Brabant).

          Rond het 100-jarig bestaan van de fanfare schreef hij een verhalenreeks over een
          dorpsfanfare en meer specifiek over één repetitie, en binnen die repetitie vrijwel
          ook alleen maar over één muziekstuk. Het is een fictief verhaal in veertien del-
          en. In ieder deel is een andere muzikant aan het woord en worden zijn/haar er-

          varingen van wat tijdens de repetitie en in zijn/haar hoofd gebeurt met de lezer
          gedeeld. Doel van de reeks is om de sociale, culturele en geestelijke aspecten van
          het met elkaar muziek maken op de voorgrond te plaatsen.
          Deel 2: De baritonist.





        De baritonist (2/14)





        Hoor eens hoe de trompettist de melodielijn speelt van Bist Du Bei Mir.   geregeld, vooral met de botenfamilie. Ik denk dat hij nooit heeft
        Deze vrouw speelt vrij en vol vertrouwen. Dat heb ik (48 jaar) nooit   kunnen accepteren dat een vrouw voorzitter was, en hij daarom zoveel
        gekund. Altijd wringt het wel ergens als ik blaas, of begin ik plots te   ruzies met de bassist heeft uitgevochten. Al zijn kinderen moesten bij
        verkrampen. Het is niet alleen haar manier van spelen. Deze vrouw,   de fanfare, en het liefst zoveel mogelijk op het enige echte fanfare
        die een maand geleden vanuit de stad bij ons orkest terechtkwam,   instrument: de bugel. Hij eiste dat we iedere dag thuis oefenden, en
        haar energie, haar schoonheid, ze brengt mijn hoofd op hol. Ik kan   geen enkele repetitie of optreden mocht worden gemist, ook niet als
        niet anders dan, recht door het orkest heen, naar haar kijken, al vier   we de hele nacht in de bakkerij hadden moeten meewerken en we dus
        weken lang. Dat is lekker safe, want door de afstand valt mijn gestaar   nauwelijks drie uur hadden kunnen slapen.
        niet op. Maar wordt het niet de hoogste tijd om die veiligheid los te
        laten? Wat vrouwen met me doen, hebben mannen nooit voor elkaar    Misschien moet ik beter naar mijn achttienjarige zoon leren kijken,
        gekregen, zelfs niet mijn echtgenoot. Ik moet daar eindelijk eerlijk   hier twee rijen voor mij op de altsaxofoon. Hij negeerde destijds
        over worden, richting mijzelf en mijn omgeving.                    stoïcijns het dwingende advies van zijn opa om voor de bugel te
                                                                           kiezen. In alles is hij vrijer dan ik. Hij blaast op zijn instrument met
        In al die jaren dat ik hier mee blaas, kijk ik met jaloerse blik naar die   een ontspanning die ik nooit heb mogen ervaren. Het mooiste is nog
        andere belangrijke fanfare familie: die van de bassist, bugelist en sop-  hoe hij beargumenteert waarom hij nooit oefent thuis, iets wat hij
        raansaxofonist. Met hun                                                                                      vaak heeft moeten doen
        botenbedrijf  hebben  zij                                                                                    richting zijn opa: muziek
        overal contacten. Het zijn                                                                                   maken heeft pas zin en is
        mensen van de wereld.                                                                                        pas leuk als je het samen
        De bassist is nu wat meer                                                                                    doet. Zo sterk, mijn zoon.
        timide, maar is altijd een                                                                                   Inderdaad  ja, hij is  mijn
        vrijgevochten vrouw ge-                                                                                      zoon. Dus als hij zo goed
        weest. In haar periode                                                                                       voor zichzelf en zijn
        als voorzitter heb ik erg                                                                                    keuzes kan opkomen,
        tegen haar opgekeken.                                                                                        dan moet ik dat toch ook
        Een  vrouwelijke  voorzit-                                                                                   kunnen?
        ter, dat was uniek in het
        dorp. Als ik in de boten-                                                                                    Misschien heb ik al meer
        familie was opgegroeid                                                                                       stappen gezet dan ik
        was ik al lang en breed                                                                                      denk. Vorig jaar overleed
        uit de kast geweest.                                                                                         mijn moeder en twee
                                                                                                                     maanden  daarna  mijn
        Hoe anders is mijn                                                                                           vader.  Wat  ik al  weken
        familie. Dat zijn ook                                                                                        doe, naar een vrouw
        ondernemers,       maar                                                                                      staren, had ik tot vorig
        ondernemers voor en in                                                                                       jaar niet eens één keer
        het dorp. Iedereen kent ons, de bakkersfamilie. De wereld van mijn   durven doen, bang als ik was dat mijn vader en andere mensen in
        vader was niet groter dan de bakkerij en de fanfare. Het leek of zijn   het dorp zouden denken dat ik lesbisch was. Vorig jaar voelde ik de
        enige levensdoel was die twee dingen voor de eeuwigheid te laten   spanning  tijdens  het  blazen van  Bist  Du  Bei  Mir.  Zou het  muzikale
        bestaan. Hij vocht een verbeten strijd met de andere dorpsbakker, die   eerbetoon aan mijn vader wel naar behoren worden gespeeld, zouden
        hij uiteindelijk won. Dolblij was hij toen mijn broer en ik het bedrijf   de andere onderdelen van zijn uitvaart wel volgens zijn draaiboek
        overnamen: mijn broer als bakker, ik als gezicht van de winkel. Het   verlopen? Nu merk ik dat ik meer lucht heb tijdens het blazen van
        bedrijf was weer gered voor een generatie. Iedereen kent mij, ik ken   dit stuk. Ik heb meer ademsteun en een vollere klank. Eindelijk even
        iedereen. Natuurlijk geniet ik van die rol, ik houd erg van het contact   ontspanning. Dat zalige gevoel hebben mijn zoon en de trompettist
        met mensen. Maar het voelt ook als een keurslijf, ontworpen door   dus altijd bij het muziek maken. Wat een weelde, wat een vrijheid.
        mijn vader. Als mensen mij zien, zien ze mijn vader. En dat beperkt
        me.                                                                Ik kijk naar de trompettist, voor het eerst niet stiekem, maar
                                                                           indringender. Als ik weer naar mijn partij kijk, zie ik in mijn ooghoek dat
        Het knelde ook vaak binnen de fanfare. Mijn vader deed alles voor   ze mijn blik beantwoordt. Ik kijk opnieuw naar haar, en kan nauwelijks
        de fanfare, maar in al zijn fanatisme en conservatisme botste het   geloven wat ik zie: ze geeft me een knipoog.
   12   13   14   15   16   17   18   19   20   21   22