''Met De Pieper op de bok kon je niet verliezen'' 

Fried Dobbelstein was leerling van Pijpers op het conservatorium van Maastricht en is nadien altijd bevriend met hem gebleven. Hij ging nog regelmatig op bezoek bij hem. “Sef Pijpers is een dirigent met een onmiskenbare betekenis voor de blaasmuziek”, zegt Dobbelstein. “Hij heeft een groot deel van mijn leven bepaald. Niet alleen als leermeester, maar ook als mens. We hebben elkaar nooit uit het oog en oor verloren.” Pijpers was streng voor zijn leerlingen, maar ook eerlijk. Als hij vond dat een student niet geschikt was voor het vak, liet hij dat in niet mis te verstane bewoordingen merken. Niet iedereen kon zijn recht-door-zee aanpak appreciëren. Vele muzikanten en leerlingen zullen ongetwijfeld momenten gekend hebben waarop ze hem verwensten. Dobbbelstein: “Hij moest je of hij moest je niet. Maar tegelijkertijd was het ook een man met een geweldig gevoel voor humor.”
Sef Pijpers was een dirigent met een uitgesproken charisma waaraan de allergrootsen uit het vak een puntje konden zuigen. Als hij opkwam schoven niet alleen muzikanten en publiek als vanzelf op het puntje van hun stoel, maar ook de jury. Dobbelstein herinnert zich nog een concoursoptreden in de Rodahal in de jaren 80 met Wilhelmina uit Glanerbrug. “Als hij dan opkwam met zijn zwarte coltrui en zijn markante hoofd hoorde je de zaal al roezemoezen. Hij maakte een minimale buiging waarbij hij altijd keek naar iemand op de eerste of tweede rij. In afwachting van het teken om te mogen beginnen, draaide hij zich om naar de jury en vroeg hij in een propvolle Rodahal: “Kan ik nu beginnen?”

Hoornist
Sef Pijpers werd in de harmoniezaal in Beek (Limburg) geboren. Al op jeugdige leeftijd kwam hij door middel van dansorkesten in aanraking met muziek. Hij was bijna dertig jaar hoornist bij het Brabants Symfonie Orkest. Voor zijn dirigentenopleiding studeerde hij onder andere bij de Amerikaan Dean Dixon en de Italiaan Franco Ferrara. Hij trad meermalen op als gastdirigent bij Het Brabants Orkest, Het Gelders Orkest, het Noordhollands Philharmonisch Orkest en het Limburgs Symfonie Orkest. De meeste faam verwierf hij als dirigent van harmonie- en fanfareorkesten. Hij leidde de Koninklijke Harmonie van Thorn, harmonie St. Petrus en Paulus Wolder-Maastricht, muziekvereniging Wilhelmina Glanerbrug, fanfare St. Joseph Meers, de koninklijke harmonie Lentekrans Linne naar nationale en internationale titels onder meer op het Wereld Muziek Concours (WMC) te Kerkrade en het Certámen Internacional de Bandas in Valencia. Als hoofdvakdocent HaFa-directie aan de conservatoria van Maastricht en Enschede leidde hij een generatie dirigenten op waarvan een belangrijk aantal inmiddels zelf een grote carrière als hafa-dirigent doormaken. Voor zijn grote verdiensten voor de blaasmuziek werd hij onder meer onderscheiden met de Prijs Nederlandse Blaasmuziek in 1987 en als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Ook werd hij in 2011 benoemd tot Persoon van Verdienste van de Vereniging Vrienden van het Wereld Muziek Concours (WMC).

Fenomeen
Wim Cremers maakte als bugelspeler van fanfare Sint Joseph uit Meers eind jaren zestig kennis met Sef Pijpers. Hij noemt hem een fenomeen. “Als dirigent liet hij me alle hoeken van het repetitielokaal zien en als mens verruimde hij de grenzen van mijn verbeeldingsvermogen.” Cremers is altijd bevriend gebleven met Sef Pijpers. Zocht hem nog regelmatig op. Hij herinnert zich nog dat Pijpers in Meers begon in een tijd dat lokale hoogwaardigheidsbekleders op een sokkel stonden. Pijpers had daar geen boodschap aan. “Hij was iemand die in de volle breedte genoot van het leven. Hij durfde het aan om autoriteiten als meneer pastoor tegen te spreken. Zo’n voorbeeld had ik op dat moment net nodig. Hij was als een tweede vader voor mij, niet in sentimentele zin, maar als voorbeeld. Een man van uitersten: zijn pianissimo klonk zachter dan zacht en zijn fortissimo's raasden heftiger dan heftig zowel in zijn muziek maar zeker ook in zijn dagelijks leven!”

Vakanties
Cremers herinnert zich nog de ademhalingsoefeningen waarbij de muzikanten een uur lang op de grond moesten liggen. “We dachten eerst: heeft hij te veel gedronken? Maar nee hoor, we leerden er enorm veel van.” Ook de vakanties die hij met Pijpers ondernam, staan in zijn geheugen gegrift. “Dan maakte ik in drie dagen meer mee dan ik in drie jaar in Meers beleefde.”
Maar bovenal herinnert hij zich nog het uitzonderlijk charisma waarmee Pijpers op de bok stond. “Ik heb bij heel veel orkesten en onder veel dirigenten gespeeld, maar Pijpers was de enige die de spanning kon overbrengen om een orkest tijdens een uitvoering of concours nog beter te laten klinken. Met De Pieper op de bok had je het gevoel dat je niet kon verliezen. Van Meers werd altijd gezegd dat we goede blazers hadden. Maar we waren niet beter dan muzikanten van andere orkesten. We hadden gewoon een betere dirigent.”

Tekst Frank Vergoossen - KNMO Klankwijzer
Foto: Facebook